Słowikowski Szymon (zm. 1738), malarz cechowy, pozłotnik. Pochodził z krakowskiej rodziny mieszczańskiej; był synem strzelca miejskiego Sebastiana i Jadwigi.
S. został wyzwolony na towarzysza sztuki malarskiej w r. 1693 w Krakowie. Przed r. 1702 był już mistrzem. Dn. 16 I 1702 został starszym cechu malarzy krakowskich. W r. 1714 odziedziczył po rodzicach kamienicę przy ul. św. Jana 5 zw. Dryznerowską. W r. 1716 pozłocił ołtarze wykonane przez Frączkiewicza w kościele Norbertanek w Imbramowicach. Najważniejszym znanym dziełem S-ego było wykonanie w r. 1724 dekoracji malarskiej i pozłotniczej ołtarza głównego w kościele Karmelitów Trzewiczkowych na Piasku w Krakowie wyrzeźbionego w drewnie w l. 1698–9 przez snycerza Jerzego Hankisa (za sumę 3 500 złp.). S. wykonał polichromowanie scen figuralnych (centralnej „Nawiedzenie NMP przez św. Elżbietę” i górnej „Ofiarowanie szkaplerza św. Szymonowi Stockowi”) oraz namalowanie na bocznych furtkach prowadzących za ołtarz martwych natur składających się z bukietów kwiatów. Ponadto S. pozłocił architektoniczną część nastawy ołtarza oraz boczne rzeźby (częściowo polichromowane). Za pracę tę otrzymał 4 254 złp. W l. 1726–9 współpracował przy urządzaniu wnętrza kolegiaty (obecnie katedry) w Kielcach; wykonał (za sumę 7 tys. złp.) złocenia ołtarzy dłuta Antoniego Frączkiewicza. Oprócz ołtarza głównego, były to ołtarze boczne Pana Jezusa, św. Józefa, św. Jana Ewangelisty i Matki Bożej Różańcowej. S. wykształcił wielu uczniów, m. in.: Gabriela Durajskiego (wyzwolony 1732), Jana Kruszyńskiego (1729), Łukasza Orłowskiego (1734), Tomasza Parszowskiego (1729), Kaspra Sikorskiego (1717), Szymona Sowieńskiego (1735) oraz Mikołaja Stojkowskiego. S. zmarł przed wrześniem w r. 1738.
Nie wiadome jest imię i nazwisko żony S-ego (wymienionej w regestrze czynszów z r. 1734). Miał z nią dzieci, z których znany jest najstarszy syn, Damian, który wstąpił do zakonu kanoników regularnych od pokuty, w Krakowie zw. markami od ich kościoła p. wezw. św. Marka.
Rastawiecki. Słown. malarzów; Katalog zabytków sztuki w Pol., III (woj. kieleckie) z. 4 (pow. kielecki) s. 27; Malarstwo polskie – manieryzm i barok. Katalog, Oprac. A. Ryszkiewicz, W. 1971; – Bieniarzówna J., Mieszczaństwo krakowskie XVII w., Kr. 1969; Bieniarzówna J., Małecki J., Dzieje Krakowa, Kr. 1984 II; Chmiel A., Domy krakowskie. Ulica św. Jana, Kr. 1924 cz. 1; Dobrowolski T., Sztuka Krakowa, Kr. 1971; Estreicher K., Emanuela Murraya „Opisanie Krakowa” a literatura o Krakowie i plan Kołłątajowski, „Roczn. Krak.” T. 48: 1977; Gąsiorowski W., Cechy krakowskie…, Kr. 1860 s. 30, 55–6, 68–71, 79–82, 84, 89; Kołaczkowski J., Wiadomości tyczące się przemysłu i sztuki w dawnej Polsce, Kr. 1888 s. 313, 719; Morelowski M., O trzech wiążących się grupach malarzy, rzeźbiarzy, snycerzy i innych artystów Polaków szkoły krakowskiej XVIII i XIX w. i ich związkach z zagranicą, w: Prace Kom. Hist. Sztuki, V; Opis historyczno-statystyczny miasta Kielc, w: Pam. Sandomierski, W. 1829 s. 73; Orańska J., Szymon Czechowicz 1689–1775, P. 1948; Pazdur J., Dzieje Kielc do 1863 r., Wr. 1967 s. 147; Rożek M., Kościół OO. Karmelitów na Piasku w Krakowie, Kr. 1990 s. 15; Róg R., Karmelici, duch, historia, kultura, Kr. 1997 s. 39; Witkowski W. M., Kolegiata Panny Marji w Kielcach, „Pam. Religijno-Moralny” T. 9: 1845 s. 195; Włodarczyk W., Kościół Karmelitów na Piasku, „Roczn. Krak.” T. 36: 1963; Wysoczańska D., Notatki o kształceniu artystycznym w Krakowie w XVIII i XIX w., tamże T. 46: 1975; Zdanowski J., Kościół katedralny Najświętszej Marji Panny w Kielcach, Kielce 1930 s. 23.
Rafał Róg